چقدر تو

 ورق بر میگرده از امروزاین منم که دست نیافتنی می شم 
عاقبت جسم تو نيز خواهد پوسيد همان جسمي كه روزي قلب مرا پوساند

 باید یاد بگیریم که با خاطرات‌مون «زندگی» کنیم.

 «فراموش‌کردن» تلاشي بیهوده‌ اس.

خاطره‌ها، حالا، بخشی از وجود ما هستند و نمی‌تونیم انکارشان کنیم.

 مطمئن باش عادت می‌كنيم.

به همه اون داشته‌ و نداشته‌ها عادت می‌كنم.

به همه اون رفته و نرفته‌ها عادت می‌كنم.

به همه اون باخته و نباخته‌ها عادت می‌كنيم.

حتی به خود اين " عادت می‌كنيم‌ " ها، هم عادت می‌كنيم.

 این روزها که میگذرد تمامش برایم عصرجمعه شده است
تلخ ونفس گیر!!
بابغضی درگلو
که اگربشکند تاوانش یک عمرزندگیست....

 من دلم میسوزه
برای پسرک گل فروش سرچهارراه
برای رفتگرپیرمحله با آن لباس نارنجی کهنه ورنگ پریده اش
برای دخترهمسایه که عاشق شده است
برای اینترنت که قراره ملی بشه!!!
برای تو,برای خودم
برای خدا که تنها افتاده بین آدما!!
.
.
.
کمی آب به من بدهید دلم میسوزد!

 با دلم شرط بستم كه فراموشت كنمخاطراتت را جمع كردم
يادگاري هايت را
عكسهايت ,نامه هايت 
همه را دور انداختم وگفتم فراموش!!
دلم خنديد وگفت:

يادمه!!
بازهم من بازنده شدم...

 من وتو و خلوتي دلخواهمان
آغوش گرم تو
و بوسه هاي بي امان
داغي نفسهاي تو
و اشتياق دستهاي بي قرارمان
عجب رويا وشوري 
شايد بهشت برين 
همين باشد همين 

 كلاف زندگي را سر انداخته ام
رويا مي بافم 
يكي زير يكي رو
با طرحهايي ازچشمهاي تو
رج ميزنم دستانت را ميان دستانم
فاصله ها را دوتا يكي ميگيرم
تو را به زندگي ام مي بافم
زنجير درزنجير بدون فاصله 
رويا مي بافم
يكي زير يكي رو 
اين بار بدون فاصله

 بی خبر رفتی
بی خبر بازگشتی
مابین این رفتن وبازگشتن 
چیزی گم شد
چیزی به وسعت یک احساس داغ
باوری فنا شد 
و دلی شکست
ناگفته هایی باقی ماند که دیگر هیچگاه به حرف نمی آیند
بازگشتت مبارک

 آشفتگی هایم راببخش دلتنگت که میشوم ذهنم پریشان میشود
هراس نبودنت همچون موریانه ای
وجودم را میخورد ومیفرساید
بدون تو درتمام لحظه هایم پاییز تکرار میشود

 گاهی نمیتونی ببخشی وبگذری و لازمه که کوتاه بیای
میتونی چشمات وببندی و رد بشی
مجبوری که نادیده بگیری...
باید نگات وبه سمت دیگه بدوزی تا نبینی...
گاهی باید یه ورق کاغذبرداری وروش بنویسی تعطیل است 
بچسبونیش پشت شیشه افکارت وبه خودت مرخصی بدی...
وبه فکرهایی که پشت شیشه موندن توجه نکنی وبگی بزار منتظربمونن!!
.
.
.
.
چقدردلم برا یه کم بی خیالی لک زده ...

 دلم میخواد برم یه گوشه دنیا بشینم 
دستم وبزنم زیر چونه ام خیره شم به این دنیا وآدماش
بعد یه فنجون آرامش با طعم خوشبختی برای خودم بریزم وهمه رو لاجرعه سربکشم
بعدپام وبندازم رو پام با لبخند برای قاصدکها دست تکون بدم 
خب دله دیگه بعضی وقتا ازین چیزا میخواد!!!!

 کوچ خواهم کرد
به سبکبالی آن قاصدکی که
نرم میرقصد درآغوش نسیم
کوچ خواهم کرد
ازشب فاصله ها
به هرآنجا که درآن صحبت ازنزدکیست
کوچ خواهم کرد
بی صدا دریک صبح
به نیایشگاه باران ..
کوچ خواهم کرد...

 باش 
حتی همین قدردور
باش 
حتی همین قدر سرد
باش 
حتی همین قدرنامهربان
باش
بودنت تضمین لحظه های بودن من است ...

چگونه ایمان بیاورم به آغازفصل سرد
دیرست که ازآن گذشته ام
آن بادی که درکوچه میوزید
تکه تکه های خاطرات توراباخودبرد
ازسطرسطراین فصل
این بار بی توگذشتم ...

زندگی روسپی هزار شوهر است!!
با لذت دست درآغوشت میکند 
ودرست درزمانیکه مست این لذت هستی
شصتش را به طرف تو میگیرد...

تمام درها بازاست
پنجره ها هم باز است
اما من مانده ام
تو 
با کدامین بهانه نمی آیی؟؟؟

اگرخواستی به دیدنم بیایی

هرطورکه خواستی بیا

نرم وآهسته یا تند وسریع

فرقی ندارد!

بیا

چینی تنهایی من پوست کلفت شده است

دیگربه این راحتی ها ترک نمیخورد!!!

میروم 
باید بروم
آنها که ماندگار شدند 
همه روزگاری کوچ کردند ورفتند
میروم با چمدانی دردست 
چمدانی که پراز لحظه های خالی نبودن های توست 
ودلی که باخود میبرم تا ازتودورش کنم
تا صیغل یابد ازاین همه تمنا وخواهشهای نا بجا
.
.
.
آری باید رفت 
شاید بتوان درنقطه ای دور دوباره پنجره ای آویخت 
وآسمان را دوباره آبی دید!!

می آید 
میرود
به هم میریزد دفتر دلتنگی هایم را
آشفته میکنم موهایم را
گاه آرام وگاه سریعترازچشم برهمزدنی
میرود
.
.
.
.
بادرا میگویم
ببین چقدرشبیه توست!!

آنقدر سکوت کرده ای ومن گوش کردم
که با احتیاط نفس میکشم
مبادا سکوتت ترک بردارد...

یادش بخیر بچه که بودم

مادربزرگ همیشه میگفت پیرشوی دخترم

مادربزرگ کاش بودی ومیدیدی

دعایت چه زود گرفت!!

جوانی نکرده پیرشدم !!

نگران نباش

قرارنیست اتفاق خاصی بیفتد

خورشید همان است

ماه وستاره ها هم همان!!

فقط تو نیستی وجای خالی توخودنمایی میکند

وخاطراتی که میمانند

اما تو نگران نباش

آنها هم فراموش میشوند!!

حالا که میخواهی بروی

خاطراتت را جمع کن وباخودت ببر

دیگرلازمشان ندارم

میخوام خانه تکانی کنم دنیایم را

تورا دوست دارم

اما خاطره هایت را بیشتر دوست دارم

چون توتنهایم میگذاری

ولی خاطره هایت با من می مانند

آرام و بی ادعا!!

تلخ تلخ است

نگاه وکلامت

به تلخی همین قهوه ای که روی میز است

قهوه را میتوان شیرین کرد

بگو با تلخی نگاه وحرفهایت چه کنم؟؟

دیگر نه من نه تو!

ازین به بعد فقط ما

چه سکوت سنگینی!!

آنقدرسنگین که نفس اتاق را گرفته است

میگویم دوستت دارم

اما

سکوتت آنقدرسنگین است که صدایم را نمیشنوی!!

میگویند عمرهرچیز روزی به سرمیرسد

پس چرا عمردلتنگی های من به سرنمیرسد؟؟

این انتظارکشنده تاکجا ادامه دارد؟

بگو کی نسیم دیدارت

ابرهای دلتنگی ام را باخود میبرد؟؟!!